Факти и информации за видрите
Видрите се интелигенти животни. Спаѓаат во групата на ‘рбетни животни, класа цицачи. Ги населуваат сите еколошки станишта кои се среќаваат на Земјата, како: реки езера, мочуришта, савани, тропски предели, субтропски предели, мангрова шума и други станишта. Секој вид од вкупно 13-те кои досега се добро истражени се среќаваат околу водни станишта. Големината варира од вид до вид, зависно според видот на исхраната и неговиот ареал на распостранување.
Во придолжение ви ги претставуваме 13- те видови на видри кои досега се истражени и за кои биолозите имаат доволнo докази и податоци.
1. ГИГАНСКА РЕЧНА ВИДРА (лат. Pteronura brasiliensis)
Претставува јужноамерикански месојаден цицач. Тоа е
најдолгиот член на фамилијата на ласици
(лат. Mustela), видрите, глобално се успешна група на предатори,
достигнувајќи до 1,7 метри. Атипичен кон гиганската речна видра е социјален
вид, при што групите на семејството обично поддржуваат три до осум членови.
Групите се центрирани на доминантен размножен пар и се крајно кохезивни и
кооперативни. Иако е генерално мирен, видот е територијален и агресијата е
забележана помеѓу групите. Активен е исклучиво во текот на дневните часови.
Гигантската речна видра се среќава низ северните и централните предели на Јужна Америка; живее претежно во и по
должината на реката Амазон и во Пантанал.
Неговата дистрибуција е значително
намалена и сега е дисконтинуирана. Децении на ловокрадство каде својот максимум
го достигнуваат во 1950-тите и 1960-тите, значително го намалија бројот на
популацијата. Видот беше наведен како загрозен во 1999 година и проценките на
дивата популација се обично под 5.000 единки. Гвианите се едно од последните
вистински упоришта за видовите, кои исто така уживаат скромни броеви и
значителна заштита во сливот на Амазонија во државата Перу. Тој е еден од
најзагрозените видови цицачи. Деградацијата и загубата на живеалиштата е
најголемата тековна закана. Гиганската речна видра е исто така редок во
заробеништво; во 2003 година биле чувани само 60 единки.
2. СЕВЕРНО- АМЕРИКАНСКА РЕЧНА ВИДРА (лат. Lontra Canadensis)
Е полу-воден ендемичен цицач на
северно-американскиот континент кој се наоѓа во и по должината на неговите речни
долини и брегови. Возрасната единка може да тежи помеѓу 5,0 и 14 kg. Целото тело е заштитено и изолирано
со густ, влажен слој од крзно.
Неговото живеалиште е близу до работ
на водата во речните, езерските, мочуришните и крајбрежните предели. Женките
раѓаат и до 6 младенчиња. Рибата е фаворизирана храна меѓу видрите, но тие исто
така консумираат разни водоземци (како саламандери и жаби), шумски водни
школки,, полжави, мали желки и ракчиња. Најчестите консумирани риби се костреж, крап и сом. Имало забележани и
случаеви кои јаделе мали цицачи, како глувци и верверички, а повремено биле
забележани и птици.
Опсегот на северно-американскиот речена видра е значително намалена со загуба на живеалиштата, почнувајќи со европската колонизација на Северна Америка. Во некои региони, сепак, нивнота популацијае контролирано за да се овозможи опстанок на овие видови. Северните американски реки се многу подложни на ефектите од загадувањето на животната средина, што е веројатно фактор во континуираниот пад на нивниот број. Започнати се голем број проекти за реинтродукција за да се запре намалувањето на целокупнота популација на ваквите цицачи.
3. НЕОТРОПСКА РЕЧНА ВИДРА (лат. Lontra longicaudis)
Се среќава во Централна Америка,
Јужна Америка и островот Тринидад. Тој е физички сличен со Гиганска речна видра и со Северно-американска речна видра,
кои се среќаваат на север и југ од опсегот на овој вид. Должината на неоптропската
речна видра може да се движи од 36–66
cm, плус опашка од 37–84 cm.
Телесната тежина се движи од 5–15 kg. Оваа видра се наоѓа во многу различни речни
живеалишта, вклучувајќи ги листопадните и зимзелените шуми и савани. Претпочита
да живее во чисти реки и потоци што течат брзо. Тоа е релативно осамено животно
и се храни претежно со риби и ракови.
4. МАРИНСКА ВИДРА (лат. Lontra felina)
Претставува редок и релативно непознат јужно-американски цицач од фамилијата на ласици. На шпански се нарекува и како „морска мачка“. Маринската видра го поминува поголемиот дел од своето време надвор од вода, живее само во солена вода, крајбрежни средини и ретко се впушта во живеалишта на слатка вода. Оваа ексклузивност на солена вода е за разлика од повеќето други видови на видри. Маринска видра е една од најмалите видри и најмалите морски цицачисо големина од 87 до 115 сm и тежи 3 - 5 kg. Опашката е со должина од 30 до 36 сm. Крзното е грубо и должината на влакната и изнесуваат 2 cm. Нивната исхрана вклучува: риби и ракови.
5. ЈУЖНО РЕЧНА ВИДРА (лат. Lontra provocax)
Е вид на видра што живее во Чиле и
Аргентина. Иако е наречена „речна видра“, таа живее во морските и слатководни
предели. Понекогаш се смета за подвид на Северно-американска
речна видра. Овој вид е загрозен, заради нелегален лов, загадување на
вода и уништување на живеалиштата.
Телото може да порасне до 2,5 метри , при што опашката е во должина околу 40 сm. Телесната тежина во просек е од 5-10 kg. Неговото крзно е темно кафеава на врвот и има посветла боја на на долната страна. Иако женката и нејзините млади ќе живеат во семејни групи, машките обично се осамени. Големините на леглата просечно се од една до две младенчиња, но може да раѓаат и до четири. Нивната исхрана вклучува: риби, ракови, мекотели и птици.
6. МОРСКА ВИДРА (лат. Enhydra lutris)
Претставува морски цицач, кој се
среќава на бреговите на северниот и источниот предели на Тихиот Океан.
Возрасните морски видри обично тежат помеѓу 14 и 45 kg што ги прави најтешките членови во
фамилијата на ласици, но меѓу најмалите морски цицачи. Морските видри е еден од
најмалите морски видови на цицачи, но тој е најтешкиот вид од фам. на ласици.
Машките единки обично тежат од 22 до 45 кg и се
со должина од 1,2 до 1,5 метри, иако се евидентирани примероци и до 54 кg. Женските единки се помали, со
тежина од 14 до 33 кg и со должина од 1,0 до 1,4 метари. За разлика
од повеќето морски цицачи, примарната форма на изолација на морската видра е
исклучително густото крзно, најгусто од сите животни. Иако може да оди на
копно, овој вид е способен да живее исклучиво во океанот.
Се исхранува со разни мекотели, ракови
и некои видови на риби. Неговите навики за хранење се значајни од неколку
аспекти. Прво, неговата употреба на карпи за да се отстрани пленот и да се
отворат школките, го прави еден од ретките видови цицачи кои користат алатки.
Во поголемиот дел од својот опсег, тој е клучен вид, контролирајќи ја
популацијата на екосистемите во шумските предели.
Морските видри чиј број порано се проценуваше на 150.000-300.000 единки, беа неконтролирано ловени поради крзното помеѓу 1741 и 1911 год., а светската популација падна на 1.000- 2.000 единки кои живеат во дел од нивниот историски опсег. Последователната меѓународна забрана за лов, напорите за зачувување на морските видри и програмите за повторно воведување во претходно населените области придонесоа за враќање на бројот, а видот зафаќа околу две третини од поранешниот природен опсег на распостранување. Заздравувањето на морската видра се смета за важен успех во морското зачувување, иако популациите на Алеутските Острови и Калифорнија неодамна се намалија или се плашеа на депресивно ниво. Поради овие причини, морскиот видра останува класифициран како загрозен вид.
7. БЕЛО ГРАДНА ВИДРА (лат. Hydrictis maculicollis)
Овој вид се среќава во суб-сахарна
Африка. Тие се вообичаени во езерото Викторија и низ Замбија, но поради некоја
необјаснета причина често се отсутни од она што се чини дека се соодветни
живеалишта за нив, како што се езерата и реките од Источна Африка и Замбези и
кај викторините водопади.
Не се пронајдени докази за забележани отоци кои
забележале врат во солена вода.
Претставува релативно мал вид, а машките единки се со големина од 71- 76 сm, и тежат 5,7 - 6,5 kg, додека женките се oд 57 - 61 сm и тежат oд 3,0 - 4,7 kg. Опашката е долга и мускулна, со должина од 39 до 44 сm кај двата пола. Како и многу други видри, тоа имаат елегантно и има мрежни шепи за пливање. Овие видри имаат два пара на заби. Иако постои значителна варијација кај поединците, нивното крзно обично е црвеникасто до кафеава боја и обележано со кремаста или бели влакна над градите.
8. СУМАТРАНСКА ВИДРА (лат. Lutra sumatrana)
Е полу-воден ендемичен цицач во Југоисточна Азија и еден од најретките и најмалку познати видови на видра. Загрозена е од губење на природни ресурси и ловокрадство. Суматранската видра има кратко кафено крзно кое станува побледно на стомакот. Должина на тело е во должина од 57,5 - 82,6 cm, должина на опашката од 35 - 50,9 сm и тежина од 5 - 8 кg ( забележани се и видови со тежина и од 11 - 18 кg). Во повеќето други аспекти, тој е сличен на евроазиската видра. Се среќава во Југоисточна Азија и јужен Тајланд, Камбоџа, јужен Виетнам и Полуостров Малезија до Суматра и Борнео. Видот е под постојана закана од ловокрадство и евентуално истребување во Индија, Мјанмар и Брунеи.
9. ЕВРОАЗИСКА ВИДРА (лат. Lutra lutra)
Овој вид е познат и како европска
видра, европска речна видра или уште и како обична видра. Се среќава во цела
Европа, средна Азија и Северна Африка. Се исхранува главно со риби и се силно
територијална. Загрозен е во некои предели, додека пак во други се опоравува.
Како и да е, евроазискиот видра е единствениот видра во поголемиот дел од
својот опсег, така што ретко се меша со кое било друго животно. Нормално, овој
вид е долг 57 до 95 сm, не
сметајќи ја опашката. Просечната
телесна тежина е од 7 до 12 кg
(забележани се и видови со тежина и од 15 до 26 kg).
Исхраната на евроазиски видра главно се состои од риби. Рибата е нивниот најпосакуван избор на храна во Медитеранот и умерените предели. Во текот на зимата и во постудените средини, потрошувачката на риба е значително помала, а евроазиската видрата користат друг извори на храна, вклучително и водоземци, ракови, инсекти, птици, а понекогаш и мали цицачи.
10. АФРИКАНСКА ВИДРА (лат. Aonyx capensis)
Се наоѓаат во близина на реки во саваните и низинските шумски области. Тие се движат низ поголемиот дел од субсахарска Африка, освен за сливот на реката Конго и сушни области. Африканската видра имаат густо и мазно крзно Машките единки се малку поголеми од женките во просек. Возрасните се со должина од 113– 163 cm, вклучувајќи ги и опашките што сочинуваaт околу една третина од нивната должина. Тежините можат да се движат од 10– 36 kg, со просек од 12 до 21 kg. Исхраната на африканската видра првенствено вклучува животни што живеат во вода, како што се ракови, риби, жаби и црви. Тие нуркаат по пленот за да го фатат, а потоа пливаат повторно да брегот, каде што ја јадат. Нивните први шепи се привлечни како уреди за пребарување и се одлични алатки за копање на калливи лавиринти на езерца и реки. Екстремно чувствителните мустаќи (vibrissae) се користат како сензори во водата за да ги регистрираат движењата на потенцијалниот плен.
11. КОНГОВСКА ВИДРА (лат. Aonyx capensis Congicus)
Претставува подвид на Африканската видра. Се среќава во Камерун, Република Конго, Демократска Република Конго, Габон и евентуално Ангола, Бурунди, Централна Африканска Република, Екваторијална Гвинеја, Нигерија, Руанда или Уганда. Нејзините природни живеалишта се суптропска или тропска влажна низинска шума, суптропска или тропска шумска и мангрова шума, суптропски или тропски мочуришта или поплавена низинска трева, реки, наизменични реки, слатководни мочуришта, слатководни извори, внатрешни делта, солени езера, солени мочуришта, карпести брегови , песочни брегови, извори на вода. Загрозена е пораду уништување на живеалиштата.
За овој вид се знае многу малку. И се наоѓа само во средниот дел на Африка, во тропскиот појас. Се верува дека поминува многу повеќе време на копно од другите видри. Конговската видра ги обележуваат своите територии со мирис, а жестоко патролираат и ги бранат своите територии. Должината на телото им изнесува од 1- 1,7 метри, а тежина помеѓу 14- 34 kg.
12. АЗИСКА МАЛА ВИДРА (лат. Amblonyx cinereus)
Е полу-воден цицач кој се сраќава во Јужна и Југоисточна Азија. Се храни со мекотели, ракови и други мали водни животни. Азиската мала видра живее во мочуришта. Поради тековната загуба на живеалиштата, загаденоста и ловот во некои области, таа е наведена како загрозена на Црвената листа на IUCN. Должината на телото им е 0,6- 1 метар, а тежина од 2,7- 3,5 kg.
13. ИНДИЈСКА ВИДРА (лат. Lutrogale perspicillata)
Е вид
на видра што се среќава во Индија,
Југоисточна Азија, и во Ирак. Тој е наведен како ранлив на
Црвената листа на IUCN од 1996 година и е загрозен од губење на живеалиштата,
загадување на мочуриштата и ловокрадство за нелегална трговија со диви животни.
Должината на телото на индијската видра е во должина од од 59- 64 cm и со тежина од 7- 11 kg.
Овој вид на видри се среќава околу речните брегови помеѓу стеблата на самите дрвја. Ие главно се хранат со неколку видови на риби и сом. За време на сезоната на садење ориз, тие исто така ловат стаорци на оризови полиња. Змиите, водоземците и инсектите претставуваат мал дел од нивниот синцир на исхрана, особено во областите каде што го делат живеалиштето со други видови на видри, тие претпочитаат да конзумираат поголема риба, обично во должина од 5 до 30 cm.
Во продолжение ви прикажуваме неколку видеа кои ќе останете рамнодушни за неверојатната нивна интелигенција.
Автор:
Иван Ефтимов
Користена литература:
- www.wikipedia.org
- www.instagram.com
Контакт: naucibiologija@gmail.com
Забрането е копирање на мaтeријал без дозвола од авторот
Comments
Post a Comment